Część II - Klasycyzm Ludwika XVI – meble...

Klasycyzm w epoce Ludwika XVI charakteryzował sie dosyć ciekwaymi meblami. I innymi bogatym wyposażeniem wnętrza.

Komoda - w okresie tym wykonywano wiele rożnych typów komód. Przeważnie były one prostokątne, z drzwiczkami lub szufladami. Znany był model Riesenera - trzydrzwiowy, z występująca środkową częścią, wielokrotnie naśladowany prez innych mistrzów-ebenistów.

Szafa - szafy miały przeważnie proste formy, były dwudrzwiowe, z prostokątnymi płycinami i ozdobami według przyjętych wzorów; wśród ozdób tych powtarzały się często emblematy muzyczne, motywy pasterskie, girlandy i wianki. Jedna z odmian szafy jest biblioteka, powszechnie używana we wnętrzach.

Szafka narożna. Gablotka - nowym modelem były szafki do ustawiania w rogu pokoju, oszklone lub z pełnymi drzwiczkami. Oprócz nich niezwykle rozpowszechniły się oszklone gabloty, co łączyło się z wyjątkowym zamiłowaniem w tym okresie do tzw. bibelotów.

Biurko - nowym rodzajem biurka było biurko z żaluzją cylindryczną. Wiele biurek wykonano w tym okresie według modelu Oebena-Riesenera. Oprócz nich występowały inne jeszcze rodzaje biurek - z nadstawkami, sekretarzykami i pulpitami.

Chodniki wełniane - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Łóżko - nadal stosowano typy łóżek rokokowych z klasycznym detalem i nowymi w rysunku tkaninami. Najczęściej występowało łózko z zawieszonym na ścianie baldachimem, który z przodu przybrał formę okrągłą. Przód i tył łóżka były drewniane. W tzw. polskim typie a la polonaise - przód i tył były prawie jednej wysokości.

Stoły i stoliki - Stoły, o wielkosci zbliżonej do rokokowych, miały prostokątne płyty z wygiętymi nogami, ozdobionymi klasycznym detalem, później nogi stołów stały się proste bądź przybierały formę kariatyd. Stoły i konsole miały miedzy nogami skrzyżowane łączniki, ozdobione na skrzyżowaniu wazą lub urną. Na nogach lub bokach blatów stołowych rzeźbiono często girlandy. Małe stoliki, tzw. gerydoniki, miały na płycie z trzech stron niskie galeryjki metalowe. Stoliki miały jedną lub więcej szufladek oraz półeczki. Odmian ich było wiele. Stolik do czekolady na czterech nóżkach miał półeczkę u dołu oraz dodatkowo, ponad płyta stolika, półki na jednym słupku. Stoliki do gry w karty kryto suknem; miały one na zaokrąglonych narożnikach płytkie ,płaskie, okrągłe wgłębienia na lichtarze oraz wzdłuż boków podłużne wgłębienia na sztony do gry. Istniały prócz tego różne stoliki o specjalnym przeznaczeniu: do robót ręcznych, do zabiegów toaletowych itd.

Meble do siedzenia - krzesła, fotele i kanapy były niezwykle urozmaicone, podobnie jak w rokoko. Zmieniły się tylko szczegóły wykonania. Siedzenia stały się obecnie kwadratowe lub okrągłe, oparcia prostokątne lub owalne. Ulubioną formą oparcia był medalion ozdobiony u góry rzeźbioną w drewnie wstążeczką, zawiązana w węzeł. W garniturach salonowych, obok krzeseł i foteli nie należących do garniturów, m.in. te, które występują zwykle pojedynczo - berżery i markizy. Modne były nowe odmiany kanap z wysokimi oparciami po bokach lub w ogóle bez oparć oraz sofy o formie wgłębionej, w kształcie wanny, zwane zresztą baignoire. Meble miały skrócone poręcze, oparte na wygiętej podporze, kanelowanej lub pokrytej rzeźbionym ornamentem przedstawiającym listki, będącej przedłużeniem przedniej nóżki. Skrócenie poręczy było konieczne, aby panie w krynolinach mogły wygodnie rozłożyć suknie na boki. Charakterystyczne jest, że późniejsza forma mebla nie posiada już krótszych poręczy, gdyż suknie pod wpływem antycznych ubiorów stały się gładkie. Nóżki, podobnie jak w innych meblach, były kanelowane; w miejscu połączenia z ramą siedzeniowa miały kostki ozdobione rozetami. Nóżki przednie i tylne miały jednakowe formy, dopiero w końcowym okresie stylu Ludwika XVI tylne nóżki zostały odgięte do tyłu i wykonane gładko, bez ozdób. Siedzenie i oparcie mebli było albo wyplatane trzciną, albo pokryte wysokim obiciem na włosiu; na prowincji najczęściej wyplatano je słomą. Wiek XVIII był wiekiem tapicerki, meble do siedzenia nie ustępowały wiec poz względem wygody meblom rokokowym. Poręcze miały prawie zawsze poduszeczki pod łokcie. Jako nowość w robotach tapicerskich występuje tzw. pikowanie, zresztą rzadko jeszcze wówczas stosowane. Tkaniny na obicie stosowano różne, przy czym najczęściej jedwabne czy chodniki sznurkowe. Z innych mebli wymienimy: parawany, ekrany, wysokie szafki zegarowe, konsole na ścianach pod zegary i barometry w oprawie meblowej. Wpływy neoklasycyzmu francuskiego promieniowały na kraje Europy. Oddzielnie zajmiemy się bliżej zwiazkami klasycyzmu polskiego czasów Stanisław Augusta z klasycyzmem francuskim. na marginesie naszych rozważań pozostawimy prądy klasycystyczne w Niemczech w czasach Fryderyka Wielkiego, kiedy to nastąpiło ścieranie się nowych tendencji klasycystycznych stylu tzw. Zopf z panującym dość wszechwładnie stylem rokoko.

Obszywanie chodników dywanów - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne