Architektura wnętrz

Meble georgiańskie

W odróżnieniu od Francji, gdzie większość mebli, zwłaszcza do siedzenia, była złocona lub lakierowana osiemnastowieczna Anglia hołduje drewnu odkrytemu, woskowanemu. Pozwalało to na uwidocznienie słoi drewna, specjalnie zresztą dobranych. Głównym materiałem w XVIII w. był mahoń, który wszedł w użycie około 1720-25 r., przywieziony z dziewiczych lasów Ameryki. Był to materiał o bardzo wysokiej jakości. W końcu XVIII w. zapanowała moda na inne egzotyczne, w tym również na drewno cytrynowe. Meble okresu georgiańskiego uważane są za duże osiągnięcie w historii meblarstwa, pzrede wszystkim z uwagi na wygodę w użytkowaniu. Zwłaszcza meble służące do siedzenia mają wysokości siedzeń i oparć oraz ich wygięcia doskonale dopasowane do kształtu ciała ludzkiego. W latach od 1730 dp 1740 rozpoczął okres działalności wielkich architektów wnętrz i meblarzy.

Meble Hepplewhite'a

Meble Hepplewhite'a miały lżejsze formy aniżeli meble Chippendale'a. Wykonane były również z drewna mahoniowego albo innego - lakierowanego. Krzesła i fotele miały oparcia z ramek w kształcie tarcz lub serc, z wypełnieniem szczeblinami albo deseczkę ażurową. Ulubiony motyw w oparciu stanowiły trzy splecione strzały z herbem ks. Walii. Przednie nóżki krzeseł były proste, zwężające się ku dołowi, tylne - razem z oparciem odchylone na zewnątrz. Na szczególną uwagę zasługują szkielety łóżek Hepplewhite'a z pięknie rzeźbionymi nogami.

Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Meble Chippendale'a

W początkowym okresie swej działalności Chippendale projektował meble zbliżone do mebli w stylu Queen Anne. Jego fotele i krzesła miały podobnie wygięte nogi, a w oparciu stosował wygięta deskę, bogato rzeźbioną lub ażurową, profilowaną. W dalszym rozwoju oparcia deskę zastąpiła kratka i szczebliny pionowe albo poziome, z rzeźbą o motywach gotyckich lub chińskich. W końcowym okresie działalności Chippendale'a w meblach jego uwidaczniają się wyraźne wpływy klasycyzmu Roberta Adama. Meble skrzyniowe Chippendale'a były różnego rodzaju; szafy-biblioteki, szafy-komody, szafy-biurka, toalety oraz komody. meble szkieletowe to: krzesła, fotele, kanapy różnych kształtów oraz łóżka i stoliki, podstawki, ramy do obrazów i luster. W meblach skrzyniowych widzimy mistrzostwo w wykonaniu intarsji z różnych rodzajów drewna (heban, drewno satynowe, róża) oraz znakomite zastosowanie innych materiałów, takich jak kość słoniowa oraz brązy. Chippendale używał z dużym umiarem brązów i to przeważnie tylko do ozdoby mebli skrzyniowych, najczęściej zaś złocił niektóre części płaskorzeźby wykonane w drewnie mahoniowym.

Chodniki wełniane - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Meble Sheratona

Działalność Sheratona jest nieco późniejsza niż poprzednio wymienionych mistrzostw, toteż nawiązuje on bardziej do klasycznych greckich reguł, częściowo zaś nawet do empire'u. Podobnie jak inni, za główny temat swych wzorów obrał meble do siedzenia. Jego krzesła i fotele były zresztą często tak podobne do mebli Hepplewhite'a, że trudno je było rozróżnić. Oparcia maiły przeważnie formy prostokątne, z poziomą, wygięta deską oparciową, były ażurowe, rzeźbione. Nóżki krzeseł i foteli projektował proste, toczone. Na meble zarówno skrzyniowe, jak i szkieletowe używał różnych rodzajów drewna: cytrynę, mahoń, różę, drewno satynowe. Stosował często intarsję i żyłki oraz ornamenty malowane przez Angelikę Kauffmann. Meble te stały się prototypami znacznie późniejszych kompletów salonowych w całej Europie. Sheraton opublikował swoje wzory mebli w obszernych katalogach pt. The cabinet-makers and upholsters drawing book 1791 roku.

Meble Adama

Meble w tzw. stylu Adam obejmują zarówno meble skrzyniowe, jak i szkieletowe. Były one projektowane przez Roberta Adama - architekta, stąd ich wybitnie tektoniczne formy, oparte na klasycznych wzorach oraz znane nam już szczegóły dekoracji: klasyczne postacie kobiece, gryfy, girlandy, wianki i groteski. Intarsja z jasnego drewna układana była w kształt medalionów z klasycznymi głowami, wazami, trofeami, wieńcami i wstęgami. Najczęściej spotykany był motyw intarsji zwany parasolem, rzadziej zaś motywy chińskie. W krzesłach lub fotelach w oparciu występował owal z tarczą albo lira, bądź też oparcie maiło pozioma deseczkę, poniżej zaś szczeblinę; było profilowane i wyłożone intarsją. Jako jeden z wyróżniających się wzorów, znany był fotel z półkolistymi, spiętymi przewiązką klasyczną przednimi nóżkami. Siedzenia foteli krzeseł były wyplatane trzcina lub obite. Z mebli Adama na specjalną uwagę zasługują meble skrzyniowe, zwłaszcza zaś długie kredensy, zakończone u góry drewniana lub brązową galeryjką, z ozdobami brązowymi i bogato intarsjowane.

Obszywanie chodników dywanów - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne

Wielką rolę w kształtowaniu wnętrz odgrywali architekci, którzy projektowali nie tylko wnętrza, lecz rownież ich urządzenie meblowe. Organizacja produkcji mebli była inna w Anglii niż we Francji. Ebeniści francuscy należeli do cechów, przy czym mieli jednak prawo umieszczenia swych podpisów na wykonywanych przez siebie meblach. Podobne zresztą zasady organizacji istniały rownież i w innych krajach Europy. Rzemiosło angielskie natomiast miało wysoce indywidualne podejście do obowiązków wykonawcy wobec społeczeństwa i nie uznawało podporządkowywania jednostki statutom korporacji. W końcu XVII w. joiner-craftsman (stolarz-rzemieślnik) występuje jako mistrz upoważniony do wykonywania wykwintnych mebli skrzyniowych, czyli jako tzw. cabinet-maker, co odpowiadało francuskiemu maitre-ebeniste. Oprócz tego w Anglii istnieli rzemieślnicy wykonujący krzesła, a wiec meble szkieletowe, zwani chair-makers, a także rzemieślnicy wykonujący miękkie części mebli do siedzenia - tapicerzy, zw. upholsters. Natomiast istniało w Anglii osiemnastowiecznej podporządkowanie rzemieślnika kapitalistycznej firmie, podejmującej się wykonania robót wnętrzowych, przekraczających zasięg poszczególnych rodzajów rzemiosła. Firma taka wykonywała całokształt robót dekoracyjnych i wyposażała dom w meble i sprzęty.

Meble w stylu Queen Anne

Siedemnastowieczne meble z czasów królowej Anny miały pewne cechy wspólne z meblami holenderskimi i francuskimi z okresu, gdy funkcjonalność i wygoda mebli zaczęły przeważać nad ich reprezentacyjnością. Po okresie mebli dębowych z czasów Tudorów nastąpił teraz w meblarstwie angielskim okres orzecha. Jako ozdobę stosowano w meblach Queen Anne intarsję o motywach kwiatowych, często spotykaną również na kontynencie, zwłaszcza w Holandii. Fotele i krzesła Queen Anne były wykonywane z orzecha, który pozwalał na rzeźbę i tym samym na ozdobne szczegóły wykończenia. Nogi krzeseł, foteli i kanap były wygięte (tzw. cabriolet-legs), w odróżnieniu od toczonych nóg krzeseł z poprzedniego okresu, przy czym w złączu z ramą siedzenia nogi te były wydatnie rozszerzone i ozdobione rzeźbą, najczęściej motywem holenderskim - muszli, u dołu zaś kończyły się zwykle szponami obejmującymi spłaszczoną kulę (tzw. claw and ball). Wygięcie nóg było nieco inne niż w meblach francuskich.

Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

We francuskich miało kształt litery S, w angielskich była to linia prosta z końcami zagiętymi przy ramie siedzenia i u dołu. Oparcie - wygięta rama - miało wstawioną deskę w kształcie tzw. wazy, odpowiednio dopasowaną do linii kręgosłupa, a wiec w górnej części wklęsła, w dolnej wyraźnie wypukłą. Było to duże udoskonalenie formy, której dotąd w meblarstwie nie umiano nadać właściwego kształtu.

Nowym typem mebla do siedzenia była ława-kanapa dwusiedzeniowa, będąca jakby połączeniem dwóch foteli bez środkowej poręczy. Wytwarzane wówczas sekretarzyki były nakryte pochyłą płytą i miały nadstawę biblioteczną. Popularne były szafki kredensowe oraz szafki narożne na srebro i porcelanę. Jednym z najbardziej charakterystycznych mebli był zegar szafkowy. Z tego wielkiego składu form meblowych stylu Queen Anne czerpali wielcy mistrzowie meblarstwa w poł XVIII w. Interesujący jest fakt, że pomimo wybitnej roli, jaką odegrali wielcy meblarze angielscy, niewiele autentycznych mebli zostało zidentyfikowanych jako pochodzące z ich warsztatów. W przypadku Hepplewhite'a nie ma ani jednego mebla, który mógłby być jemu osobiście przypisany, o Sheratonie zaś nie wiemy, czy miał własny warsztat, czy też jego projekty były wykonywane przez obcych rzemieślników. Było to wynikiem niepodpisywania przez nich mebli.

Obszywanie chodników dywanów - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne

W pierwszym etapie na widownie wysuwa się sylwetka wielkiego architekta angielskiego, Christophera Wrena, który w odróżnieniu od swego poprzednika, Inigo Jonesa, hołdującego włoskiemu renesansowi, zwrócił uwagę na osiągnięcia Francji oraz barokową sztukę włoską czasów Berniniego. Działalność Wrena przypadła na okres dużego ożywienia gospodarczego w Anglii. Wren był obdarzony wielkim umysłem i wielkimi zdolnościami, był astronomem i matematykiem, a jednocześnie twórca wielu monumentalnych budowli Anglii, w tym 53 kościoły w Londynie. Prócz monumentalnych projektów Wren dał projekty siedzib mieszkalnych dla średniej klasy społeczeństwa, nacechowane dobrymi proporcjami, umiejętnym stosowaniem materiałów budowlanych - cegły i kamienia - oraz doskonałym , ekonomicznym potraktowaniem dekoracji. Poznawszy architekturę Francji z okresu budowy założeń Wersalu i wschodniej fasady Luwru, Wren potrafił owe badania o doświadczenia wprowadzić w odpowiedni sposób w swoich pracach, nadając im wyraźnie piętno narodowe. Spośród wybitnych architektów XVII w. należy jeszcze wymienić Grinlinga Gibbona, utalentowanego snycerza, bliskiego współpracownika Wrena; rzeźbione w drewnie dekoracje Gibbona przyczyniły się bez wątpienia do odpowiedniego wykończenia i nadania wspaniałości architekturze wnętrz tego okresu. Dom angielski elżbietański, z wewnętrznym dziedzińcem, przechodził następnie przekształcenia, ulegając wpływom francuskim. Do bryły centralnej domu dołączone były skrzydła, bądź w linii prostej, bądź tworzące kształt litery T lub H. Dopiero jednak na początku XVIII w., w okresie panowania królowej Anny, skrystalizowała się ostateczna forma domu, która jako najbardziej doskonała i uznana przez społeczeństwo, przetrwała aż do okresu kapitalistycznych flats, tj. mieszkań do wynajęcia. Wielką zasługę w stworzeniu tego typu domu należy przypisać Wrenowi i jego szkole.

Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Fletcher rozróżnia dwa typy domu georgiańskiego. Typ pierwszy (na wsi i w mieście). Zwarty blok domu jednopiętrowego, z podziemiem służbowym, z hallem i klatką schodowa w środku oraz rozmieszczonymi dokoła pokojami. Wątek muru - to: cegła i kamień. Portale były kamienne, z kolumienkami lub pilastrami, wysokie okna rozmieszczone rytmicznie i symetrycznie, gzymsy mocno wyładowane, dachy - podwyższone, przebite wysokimi kominami. Wnętrza miały sufity ozdobione bogatą sztukaterią, ściany pokryte boazerią, a piękna kompozycji dopełniały kominki, meble i chodniki wełniane. Boazeria dzieliła się na część górną i dolną dochodząca pod parapet okienny, z cokołem przy podłodze; część dolna była rozczłonkowana na gładkie płyciny o płaskim profilowaniu. Pomiędzy boazerią a sufitem widniał gipsowy klasyczny gzyms. Na boazerię stosowano drewno sosnowe, jasno malowane, lub też dąb, orzech i inne drewno utrzymane w naturalnym kolorze. Dużą uwagę poświęcano schodom, które stanowiły oddzielnie rozwiązane wnętrze; były one całkowicie pokryte boazerią.

Kominek był opracowany łącznie z boazerią, nad nim umieszczano obraz w bogatych ramach lub lustro. Ściany były ozdobione niszami, a obramienia drzwi i okien opracowano stosując detal klasyczny, przy czym zwieńczenie ramy stanowiły zwykle tympanony proste lub rozerwane i łukowe. Typ drugi, wzorowany na poprzednich założeniach, w kształcie litery H lub E - odpowiedni był dla większych domów wiejskich. Blok środkowy, jednopiętrowy bądź z poddaszem mieszkalnym, miał podziemia na ogół podniesione ponad teren i przeznaczone na kuchnię i pomieszczenia służbowe. Na parterze umieszczano hall, wielką klatkę schodową, salony i pokoje reprezentacyjne.Ten typ domu zwany był pediment and portico style (fronton i portyk), ze względu na wielkie schody zewnętrzne i portyk przed wejściem do hallu. Z dwóch stron centralnego bloku były założone kolumnady łączące z nim skrzydła, w których znajdowały się: kaplica, biblioteka, kuchnie i stajnie.

Takim wielkim założeniem, o długości ok. 220 m, jest Castle Howard-Yorkshire, projektu Johna Vanbrugha i Nicolasa Hawksmoora. Wnętrza rezydencji miały bogate sklepienia lub przekrycia płaskie, z głęboko profilowanymi podziałami na pola. Ściany rozwiązywano w klasycznych podziałach z niszami i posągami, kominki były bogato rzeźbione, a posadzki marmurowe i drewniane - bardzo ozdobne. Sklepienia lustrzane i kopuły były imitacja podwieszoną do drewnianej konstrukcji. Mniejsze wnętrza wykonywano podobnie jak w domach typu pierwszego. Architekci w Londynie byli mocno skrępowani w projektowaniu siedzib mieszkalnych ograniczeniami terenowymi; domy londyńskie były w związku z tym skromniejsze od wiejskich dworów, ale nie gorzej, a nawet moze lepiej, wyposażone w kosztowne meble. W stylu georgiańskim obowiązywała zasada, że budowa nie moze być zagadnieniem wyłącznie technicznym, które rozwiązuje budowniczy i zespół rzemieślników, ale że powinna być problemem kompozycji architektonicznej. Studiowanie architektury i dyskutowanie jej problemów stało się modne w społeczeństwie.

Obszywanie chodników dywanów - w Warszawie - www.wykladznyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne

Klasycyzm w epoce Ludwika XVI charakteryzował sie dosyć ciekwaymi meblami. I innymi bogatym wyposażeniem wnętrza.

Komoda - w okresie tym wykonywano wiele rożnych typów komód. Przeważnie były one prostokątne, z drzwiczkami lub szufladami. Znany był model Riesenera - trzydrzwiowy, z występująca środkową częścią, wielokrotnie naśladowany prez innych mistrzów-ebenistów.

Szafa - szafy miały przeważnie proste formy, były dwudrzwiowe, z prostokątnymi płycinami i ozdobami według przyjętych wzorów; wśród ozdób tych powtarzały się często emblematy muzyczne, motywy pasterskie, girlandy i wianki. Jedna z odmian szafy jest biblioteka, powszechnie używana we wnętrzach.

Szafka narożna. Gablotka - nowym modelem były szafki do ustawiania w rogu pokoju, oszklone lub z pełnymi drzwiczkami. Oprócz nich niezwykle rozpowszechniły się oszklone gabloty, co łączyło się z wyjątkowym zamiłowaniem w tym okresie do tzw. bibelotów.

Biurko - nowym rodzajem biurka było biurko z żaluzją cylindryczną. Wiele biurek wykonano w tym okresie według modelu Oebena-Riesenera. Oprócz nich występowały inne jeszcze rodzaje biurek - z nadstawkami, sekretarzykami i pulpitami.

Chodniki wełniane - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Łóżko - nadal stosowano typy łóżek rokokowych z klasycznym detalem i nowymi w rysunku tkaninami. Najczęściej występowało łózko z zawieszonym na ścianie baldachimem, który z przodu przybrał formę okrągłą. Przód i tył łóżka były drewniane. W tzw. polskim typie a la polonaise - przód i tył były prawie jednej wysokości.

Stoły i stoliki - Stoły, o wielkosci zbliżonej do rokokowych, miały prostokątne płyty z wygiętymi nogami, ozdobionymi klasycznym detalem, później nogi stołów stały się proste bądź przybierały formę kariatyd. Stoły i konsole miały miedzy nogami skrzyżowane łączniki, ozdobione na skrzyżowaniu wazą lub urną. Na nogach lub bokach blatów stołowych rzeźbiono często girlandy. Małe stoliki, tzw. gerydoniki, miały na płycie z trzech stron niskie galeryjki metalowe. Stoliki miały jedną lub więcej szufladek oraz półeczki. Odmian ich było wiele. Stolik do czekolady na czterech nóżkach miał półeczkę u dołu oraz dodatkowo, ponad płyta stolika, półki na jednym słupku. Stoliki do gry w karty kryto suknem; miały one na zaokrąglonych narożnikach płytkie ,płaskie, okrągłe wgłębienia na lichtarze oraz wzdłuż boków podłużne wgłębienia na sztony do gry. Istniały prócz tego różne stoliki o specjalnym przeznaczeniu: do robót ręcznych, do zabiegów toaletowych itd.

Meble do siedzenia - krzesła, fotele i kanapy były niezwykle urozmaicone, podobnie jak w rokoko. Zmieniły się tylko szczegóły wykonania. Siedzenia stały się obecnie kwadratowe lub okrągłe, oparcia prostokątne lub owalne. Ulubioną formą oparcia był medalion ozdobiony u góry rzeźbioną w drewnie wstążeczką, zawiązana w węzeł. W garniturach salonowych, obok krzeseł i foteli nie należących do garniturów, m.in. te, które występują zwykle pojedynczo - berżery i markizy. Modne były nowe odmiany kanap z wysokimi oparciami po bokach lub w ogóle bez oparć oraz sofy o formie wgłębionej, w kształcie wanny, zwane zresztą baignoire. Meble miały skrócone poręcze, oparte na wygiętej podporze, kanelowanej lub pokrytej rzeźbionym ornamentem przedstawiającym listki, będącej przedłużeniem przedniej nóżki. Skrócenie poręczy było konieczne, aby panie w krynolinach mogły wygodnie rozłożyć suknie na boki. Charakterystyczne jest, że późniejsza forma mebla nie posiada już krótszych poręczy, gdyż suknie pod wpływem antycznych ubiorów stały się gładkie. Nóżki, podobnie jak w innych meblach, były kanelowane; w miejscu połączenia z ramą siedzeniowa miały kostki ozdobione rozetami. Nóżki przednie i tylne miały jednakowe formy, dopiero w końcowym okresie stylu Ludwika XVI tylne nóżki zostały odgięte do tyłu i wykonane gładko, bez ozdób. Siedzenie i oparcie mebli było albo wyplatane trzciną, albo pokryte wysokim obiciem na włosiu; na prowincji najczęściej wyplatano je słomą. Wiek XVIII był wiekiem tapicerki, meble do siedzenia nie ustępowały wiec poz względem wygody meblom rokokowym. Poręcze miały prawie zawsze poduszeczki pod łokcie. Jako nowość w robotach tapicerskich występuje tzw. pikowanie, zresztą rzadko jeszcze wówczas stosowane. Tkaniny na obicie stosowano różne, przy czym najczęściej jedwabne czy chodniki sznurkowe. Z innych mebli wymienimy: parawany, ekrany, wysokie szafki zegarowe, konsole na ścianach pod zegary i barometry w oprawie meblowej. Wpływy neoklasycyzmu francuskiego promieniowały na kraje Europy. Oddzielnie zajmiemy się bliżej zwiazkami klasycyzmu polskiego czasów Stanisław Augusta z klasycyzmem francuskim. na marginesie naszych rozważań pozostawimy prądy klasycystyczne w Niemczech w czasach Fryderyka Wielkiego, kiedy to nastąpiło ścieranie się nowych tendencji klasycystycznych stylu tzw. Zopf z panującym dość wszechwładnie stylem rokoko.

Obszywanie chodników dywanów - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne

Według opisów pochodzących z epoki umeblowanie jadalni składało się ze stołów i dwóch krzeseł, dwóch stołów-konsoli lub stołów pomocniczych oraz etażerki do przechowywania szkła. Umeblowanie sypialni stanowiły: łóżko z baldachimem, szezlong, dwa lub trzy fotele, komoda, szafka zwana chiffoniere i toaleta. Widzimy z opisu mebli w sypialni, że mogła ona służyć również do przyjęć, bardziej moze nawet niż inne pokoje. W domach wiejskich znajdowały się zawsze wielkie szafy dwudrzwiowe w sypialniach, a w jadalniach - wielkie kredensy składające się z dwóch części; z licznymi otwartymi półkami i szafeczkami, stoły oraz typowe dla Francji zwykłe krzesła, wyplatane słomą. W czasach Ludwika XVI działało wielu wybitnych mistrzów-ebenistów. Najbardziej znanymi byli: Jean Francois Oeben i jego uczeń Jean Henri Riesener, Niemiec Dawid Roentgen i George Jacob - najstarszy z rodziny ebenistów słynnej później w okresie empire'u. Riesner, wszechstronny i cieszący się wielką sławą, przez wielu historyków jest przyrównywany do słynnego znanego nam Boulle'a. Ebeniści, współpracujący z architektami-dekoratorami wykonywali swoje prace łącznie z projektami, które sami rysowali.

Obszywanie chodników dywanów - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Należy przede wszystkim podkreślić ich upodobania do wielkiej różnorodności mebli, zwłaszcza zaś do małych mebelków, wygodnych w użytkowaniu. Były to: komódki, sekretarzyki, stoliki i stoliczki, gablotki i gerydoniki. Przy kominku zazwyczaj ustawiano dwa głębokie fotele (berżery lub markizy), kanapę, zwykłe fotele, krzesła i taborety, przy czym te ostatnie przeważnie miały formy rzymskie, tj. siedzenie oparte na skrzyżowanych nóżkach. W wykonaniu mebli na pierwsze miejsce powróciła markieteria; brązy zredukowano do akcentów. W związku z tym decydujący głos mieli znów ebeniści, spychający na dalszy plan rzeźbiarzy i cyzelerów. Meble uzyskały wybitnie tektoniczną formę, podobnie jak w starożytności; zaznaczyło się to wyraźnym oddzieleniem siedzenia od nóżek i oparć w krzesłach i fotelach, związaniem poszczególnych elementów przez dekoracyjne pogrubienie drewna - w formie kostki akcentowanej z kilku stron rozetką oraz wkomponowaniem szuflad i drzwiczek w podziały szkieletu mebla.

Wszystko to dowodzi współdziałania rzemiosła w realizacji haseł nawiązywania do antycznych reguł. Aby formę prostopadłościenną uczynić lżejszą, narożniki mebli skrzyniowych były zaokrąglone lub wycinane, a niektóre meble, jak np. kredensy, miały boki w formie ćwierci koła z otwartymi polkami lub drzwiczkami. Podobnie, prostokątna płyta stołu lub stolika była zaokrąglona ćwierć kołami z uskokami przy zbiegu linii prostych i krzywych. Rozwiązanie to nie było jednak zasada i spotyka się płyty dokładnie prostokątne, zwłaszcza te, które maiły na brzegach brązowe profile lub galeryjki. Zdarzały się niekiedy w meblach nóżki wygięte, jak np. w jednej z komód Riesenera, ich wygięcie nie upodobniło się jednak do skręconych form rokoka. Najbardziej charakterystyczne dla mebli tego okresu jest natomiast zastosowanie lżejszych form nóg krzeseł, foteli, stolików i innych mebli, przez wyraźne zwężenie ich ku dołowi oraz przez kanelowanie spiralne nóżek okrągłych i proste - kwadratowych.

Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

W końcu okresu kaneli nie stosowano, a na nóżki nakładano brązowe okucia, które uzupełniał umieszczony wyżej kapitelik. Zwróćmy uwagę na charakterystyczny szczegół występujący w meblach, podobnie jak w kominkach przerwanie linii prostej, np. boków stołu, komody itp. - lambrekinem, wypełnionym zwykle rzeźba lub kanelami. Element ten jest typowo francuski. Pomimo tak wyraźnych upodobań do antyku, okres klasyczny pozostał nadal wierny modnym poprzednio dekoracjom zaczerpniętym z dalekiego Wschodu. Lakierowane motywy chińskie wciąż jeszcze były umieszczane w oddzielnych płycinach, z obramowaniem z brązu. Nowością było zastosowanie do mebli ozdób z porcelany sewrskiej, ujętych w ramki lub umieszczonych we wgłębieniach. dotychczas używane były malowane płytki porcelanowe, obecnie stały się popularne płytki z płaskorzeźba, najczęściej przedstawiającą białe wypukłe figury na jasnoniebieskim tle, na wzór angielskiej porcelany Wedgwooda. Z różnych rodzajów drewna używanego dotąd w meblarstwie na pierwsze miejsce wysuwa się w omawianym okresie mahoń, dalej dopiero heban, róża i inne drewna egzotyczne; w meblach na prowincji przeważa orzech i buk. Nowością w meblarstwie było wykonanie niektórych małych mebli z metalu - brązu spatynowanego na zielono lub złoconego oraz z żelaza kutego. Były to małe stoliki, tzw. gerydony, trójnogi, stoliki do robót kobiecych itd. Widzimy w tym naśladowany przez innych mistrzów-ebenistów.

Chodniki wełniane - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne