Klasycyzm we Francji - część II

Podobnie jak w przypadku form przekrycia, dokonała się ewolucja boazerii ściennej. Renesansowe boazerie z podziałami architektonicznymi przekształcają się w boazerie ramowe, w naturalnym kolorze drewna, woskowane, a następnie wykonywane w technice malarsko-lakierniczej, ze szlifowaniem charakterystycznym dla późniejszego okresu. Ściany wnętrz reprezentacyjnych okładano również kolorowym marmurem, z bogatymi podziałami dla stworzenia kontrastów, z taflami lustrzanymi oraz używanym stosunkowo często stiukiem ze złoceniem. W skromnych wnętrzach ściany były tynkowane zaprawą gipsowo-wapienną, przy czym szczegóły, zamiast z kamienia, wykonywano w gipsie lub w drewnie. Motywy dekoracji architektonicznej ulegały znacznym zmianom w porównaniu do czasów Ludwika XIII; stały się bardziej wyrafinowane, o bogatym profilowaniu. Występowały w różnej skali, zależnie od wysokości ich umieszczenia - na ścianach, w entablaturze, na stropach oraz zależnie od materiału, w którym były wykonane - stiuku, gipsu, marmuru, bądź też drewna boazerii i mebli. Jest ich olbrzymi arsenał, z którego czerpali architekci i rzeźbiarze przy realizacji swoich projektów. Ulubionymi motywami były przede wszystkim symbole króla, obok nich zaś galijski kogut, lew, orzeł, gryf, trofea i atrybuty wojenne, instrumenty muzyczne, figury ludzkie o pięknych, dorodnych proporcjach, wstęgi, wianki, liście dębu, lauru i akantu, girlandy i muszle. Obok wyżej wymienionych występowały, interpretowane we właściwy dla omawianego styli sposób, elementy klasyczne jak: ząbki, perełki, wole oczy itd. W gzymsie zawraca uwagę śmiały rysunek i bogata dekoracja architrawu. Kartusz, modny w architekturze czasów Ludwika XIII, stracił charakter tarczy herbowej i był mało używany. Powszechnie zaczęły natomiast występować groteski, wstęgi i pnącza roślinne. Jednakże pierwszeństwo wśród wszystkich motywów uzyskały emblematy królewskie, i to zarówno na drzwiach, kominkach i świecznikach, jak i meblach reprezentacyjnych. Emblematy- to: monogram królewski - dwie litery L o klasycznym rysunku, odwrócone do siebie lub też litery L wygięte i ozdobnie, misternie splecione, słońce i główka kobieca z aureolą promieni - co miało symbolizować króla-słońce, a także lilie z cyframi króla. Należy zwrócić uwagę na bardzo charakterystyczny i powszechny motyw wyciętych ozdobnie zębów, tzw. lambrekin.

Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Najłatwiejszy do wykonania w tkaninie i hafcie, lecz naśladowany również w dekoracji płaskiej, w innych materiałach, łącznie z drewnem i kamieniem. Okna we wnętrzach były często doprowadzane do podłogi, jako tzw. portefenetrey, z drobnymi, prostokątnymi podziałami oszklenia. Górna część okna była okrągła lub zakończona płaskim łukiem, a podziały dostosowane do kształtu zakończenia okna. Drzwi były duże i wysokie, przeważnie dwuskrzydłowe w dużych wnętrzach, pojedyncze - w małych, z płycinami różnej wielkosci, o charakterystycznych proporcjach. Obramienie drzwi oraz tzw. supraporty nad drzwiami należały do kompozycji całej ściany i wraz z drzwiami stanowiły jeden z głównych elementów kompozycyjnych wnętrza. Umieszczenie drzwi w ścianie w pobliżu okna wymagało symetrycznego wkomponowania drzwi lub szafy, lustra itp. w drugim końcu ściany, w celu stworzenia tzw. pendant. Były to typowe dla czasów Ludwika XIV ustawienie, które nie zawsze stanowiło szczęśliwe rozwiązanie, gdyż po zamknięciu drzwi przestawały pełnić rolę pendant w stosunku do płaszczyzny lustra. Nieodzownym akcentem architektonicznym wnętrza był nadal, kominek, który zajmował znaczna część ściany.Rama kominka była często ozdobiona kariatydami, nad nim zaś umieszczano rzeźbę, tworząca wraz z kominkiem całość kompozycji ściany. Przykładem rozwiązania o wielkiej skali moze być kominek w salonie Wojny w Wersalu - rama z marmuru zielonego z wolutami z dwóch stron i leżącymi postaciami, a nad kominkiem wielki owal rzeźby w białym marmurze, z postacią Ludwika XIV na koniu. Posadzki były w XVII w. wykonywane przeważnie w dwukolorowym marmurze, choć utrzymywało się i dawniejsze wykonanie z płyt ceramicznych, w kolorach: białym, niebieskim, żółtym i zielonym. We wcześniejszym okresie klasycyzmu były również wykonywane pod wpływem włoskim posadzki z płyt pokrytych biała cynową glazura, z barwnym ornamentem. Drewniane posadzki - parkiety z różnego rodzaju drewna zostały wprowadzone we Francji w XVII w., by osiągnąć w końcowym okresie baroku w Europie wielki rozkwit, jako wielkie kompozycje podłogowe, odpowiadające w charakterze i w bogactwie materiałowym stropom i ścianom. Wystąpiła wówczas bogata ornamentacja geometryczna i roślina, wykonana techniką intarsji z różnokolorowego drewna szlachetnego, z hebanem włącznie.

Chodniki wełniane -w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne