Meble w Niderlandach

Wiek XVII był okresem najwyższego rozwoju mebla holenderskiego. Od francuskich i niemieckich mebli rozróżnił się on wykonaniem, w którym większy nacisk położony był na stronę funkcjonalną niż dekoracyjną i przewyższał inne meble doskonałością konstrukcji. Był to stolarski styl mebla, który wymagał pokazania materiału, a odrzucał nałożoną na konstrukcję mebla, dekorację rzeźbiarska, zastępując ją dobranym umiejętnie drewnem i intarsją. Podobnie jak we Francji, w meblu występują formy architektoniczne; tam mistrzem był Ducerceau, tu - Hans Vredeman de Vries - artysta, który odegrał wielką rolę w dziejach architektury wnętrza holenderskiego. najbardziej popularnym meblem skrzyniowym był tzw. buffet, o prostej konstrukcji i podziałach. przy projektowaniu go odrzucono ozdobność, starając się nadać mu charakter i piękno przez dobre proporcje całości i fragmentów.

Szafa była również pięknym typem mebla holenderskiego. Jej forma maiła początek w szafie o wielu podziałach, przekształconej następnie w szafę o nielicznych podziałach, tak że z szafy dwuskrzyniowej, z czterema drzwiczkami, przekształciła się w jednoskrzyniowa z dwoma drzwiami. Ta ostatnia jest najwyższym osiągnięciem meblarstwa holenderskiego. Ma ona z boków kanelowane lub zdobione pilastry i taka samą listwę przymykową pośrodku; w cokole mieszczą się szuflady, na fryzie widnieją maski; podziały płycin są prostokątne. Całość skromna i rzeczowa, pozbawiona jest zbytecznych dekoracji. Szafę taka widzimy we wnętrzu przedstawionym na obrazie artysty malarza Piotra de Hoocha.

Chodniki wełniane - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Łóżko - miało inne formy na północy i na południu. Północne było obudowane i tworzyło rodzaj alkowy, miało narożne kolumienki i nakryte było tzw. niebem. W połowie XVIII w. kolumienki zostały przysłonięte materią kotar zwieszających się z nieba. Południowe łóżko miało charakter zbliżony do łóżka francuskiego, a wiec stosowano w nim bogata materię, która w kompozycji odgrywała główną rolę.

Stół - we wnętrzu holenderskim, podobnie jak w niemieckim, zajmował miejsce centralne. Ciężka, rozsuwana płyta spoczywała na toczonych nogach, w których dominował motyw kuli. Nogi były połączone u dołu mocnymi listwami, u góry zaś, w miejscu połączenia z ramą, występowały ozdobne narożniki-konsole. Płyta i rama były gładkie, bez ozdób.

Meble do siedzenia - krzesło i ława miały doskonałe, dostosowane do proporcji ciała ludzkiego, formy. Krzesło z kwadratowym, wyściełanym siedzeniem miało w oparciu podobnie jak meble włoskie - motywy wolut lub figur i wsparte było na toczonych nóżkach. Była to klasyczna forma krzesła, która w XVII w. wydawała się zbyt prosta, co spowodowało, że zaczęto dzielić nóżki na dwie tralki z kostką miedzy nimi, do której umocowane były szczebliny łączące nóżki. Oparcie było również wyściełane. Jako obicie stosowano niebieski welwet lub wytłaczaną skórę z frędzlą i sznurem. Później forma krzeseł znów zostaje uproszczona; nóżki stały się spiralnie toczone i łączone szczeblinami. Ostatnio wymieniony typ krzeseł przyjął się w tym okresie w Anglii i został nazwany krzesłem Cromwella, ze względu na swój wybitnie purytański charakter, co, jak wiemy, odpowiadało zwyczajom tych czasów.

Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne