Meble w XVII i XVIII w. w Anglii - część...

Wielką rolę w kształtowaniu wnętrz odgrywali architekci, którzy projektowali nie tylko wnętrza, lecz rownież ich urządzenie meblowe. Organizacja produkcji mebli była inna w Anglii niż we Francji. Ebeniści francuscy należeli do cechów, przy czym mieli jednak prawo umieszczenia swych podpisów na wykonywanych przez siebie meblach. Podobne zresztą zasady organizacji istniały rownież i w innych krajach Europy. Rzemiosło angielskie natomiast miało wysoce indywidualne podejście do obowiązków wykonawcy wobec społeczeństwa i nie uznawało podporządkowywania jednostki statutom korporacji. W końcu XVII w. joiner-craftsman (stolarz-rzemieślnik) występuje jako mistrz upoważniony do wykonywania wykwintnych mebli skrzyniowych, czyli jako tzw. cabinet-maker, co odpowiadało francuskiemu maitre-ebeniste. Oprócz tego w Anglii istnieli rzemieślnicy wykonujący krzesła, a wiec meble szkieletowe, zwani chair-makers, a także rzemieślnicy wykonujący miękkie części mebli do siedzenia - tapicerzy, zw. upholsters. Natomiast istniało w Anglii osiemnastowiecznej podporządkowanie rzemieślnika kapitalistycznej firmie, podejmującej się wykonania robót wnętrzowych, przekraczających zasięg poszczególnych rodzajów rzemiosła. Firma taka wykonywała całokształt robót dekoracyjnych i wyposażała dom w meble i sprzęty.

Meble w stylu Queen Anne

Siedemnastowieczne meble z czasów królowej Anny miały pewne cechy wspólne z meblami holenderskimi i francuskimi z okresu, gdy funkcjonalność i wygoda mebli zaczęły przeważać nad ich reprezentacyjnością. Po okresie mebli dębowych z czasów Tudorów nastąpił teraz w meblarstwie angielskim okres orzecha. Jako ozdobę stosowano w meblach Queen Anne intarsję o motywach kwiatowych, często spotykaną również na kontynencie, zwłaszcza w Holandii. Fotele i krzesła Queen Anne były wykonywane z orzecha, który pozwalał na rzeźbę i tym samym na ozdobne szczegóły wykończenia. Nogi krzeseł, foteli i kanap były wygięte (tzw. cabriolet-legs), w odróżnieniu od toczonych nóg krzeseł z poprzedniego okresu, przy czym w złączu z ramą siedzenia nogi te były wydatnie rozszerzone i ozdobione rzeźbą, najczęściej motywem holenderskim - muszli, u dołu zaś kończyły się zwykle szponami obejmującymi spłaszczoną kulę (tzw. claw and ball). Wygięcie nóg było nieco inne niż w meblach francuskich.

Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

We francuskich miało kształt litery S, w angielskich była to linia prosta z końcami zagiętymi przy ramie siedzenia i u dołu. Oparcie - wygięta rama - miało wstawioną deskę w kształcie tzw. wazy, odpowiednio dopasowaną do linii kręgosłupa, a wiec w górnej części wklęsła, w dolnej wyraźnie wypukłą. Było to duże udoskonalenie formy, której dotąd w meblarstwie nie umiano nadać właściwego kształtu.

Nowym typem mebla do siedzenia była ława-kanapa dwusiedzeniowa, będąca jakby połączeniem dwóch foteli bez środkowej poręczy. Wytwarzane wówczas sekretarzyki były nakryte pochyłą płytą i miały nadstawę biblioteczną. Popularne były szafki kredensowe oraz szafki narożne na srebro i porcelanę. Jednym z najbardziej charakterystycznych mebli był zegar szafkowy. Z tego wielkiego składu form meblowych stylu Queen Anne czerpali wielcy mistrzowie meblarstwa w poł XVIII w. Interesujący jest fakt, że pomimo wybitnej roli, jaką odegrali wielcy meblarze angielscy, niewiele autentycznych mebli zostało zidentyfikowanych jako pochodzące z ich warsztatów. W przypadku Hepplewhite'a nie ma ani jednego mebla, który mógłby być jemu osobiście przypisany, o Sheratonie zaś nie wiemy, czy miał własny warsztat, czy też jego projekty były wykonywane przez obcych rzemieślników. Było to wynikiem niepodpisywania przez nich mebli.

Obszywanie chodników dywanów - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne