Meble we Francji – czasy Ludwika XIV -...

Ulubionymi motywami były: akant, maski, głowy, figury, a w późniejszym okresie groteski. Metal występował w ramkach, gzymsach i okuciach. Boulle celował również w wykonywaniu opraw do zegarków, które zostały uznane za arcydzieła sztuki cyzelerskiej. Przypisuje mu się także stworzenie wzorów biurka i komody. Istotnie, nazwa komody nie występuje jeszcze w słowniku Akademii francuskiej z 1694 r. Wymieniona została natomiast w liście matki regenta z 1718 r., jako duży stół z szufladami, a więc w okresie, gdy Boulle jeszcze pracował. Boulle mieszkał w Luwrze i tam miał pracownię, a jako mistrz uznany przed dwór królewski miał duże wzięcie. Zwracali się do niego liczni klienci spośród bogatej finansjery i arystokracji. Żył długo i był świadkiem zmiany upodobań, gdy zamiast materiałów, jakich on używał, zaczęto stosować intarsję z różnego rodzaju drewna i meble stały się mniej reprezentacyjne, choć równie kosztowne i wykwintne. Dziedzictwo Boulle'a przetrwało w okresie późniejszym; naśladowano go, a czterej jego synowie próbowali prowadzić pracownie, korzystając z ojcowskiego dorobku. Naśladowali go jednak nieudolnie, nic wiec dziwnego, że przywarła do nich niechlubna nazwa małp swego ojca. Obok Boulle'a należy wymienić Jean Oppenorta, który w technice Boulle'a stosował holenderskie motywy kwiatowe, oraz mistrza rzeźby w metalu, Caffieri, który wychował całą plejadę artystów czynnych w okresie stylu rokoko.

Skrzynia wyprawna, tzw. corbeille de mariage. Jest to mebel charakterystyczny dal czasów ludwika XIV; przypomina on tylko do pewnego stopnia dawne skrzynie, mając raczej kształt sarkofagu lub kufra.

Szafa i kredens. Szafy zachowują nadal bogate formy. Są one dwóch rodzajów: jednolite, z podwójnymi, wysokimi drzwiami i z nadbudowanym zwieńczeniem oraz złożone z dwóch części, tzw. a deux corps, przy czym każda część ma podwójne drzwi. Kredensy miały podobne formy. Bulle dał piękne rozwiązania szaf z hebanu, z bogatymi okuciami z brązu, cyny lub srebra. Oprócz dużych szaf były używane także małe szafy, tzw. szyfoniery (chiffoniere), z szufladkami i gablotkami.

Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Komoda. Mebel ten po raz pierwszy wykonany został przez Boulle'a dla kardynała Mazariniego i miał kształty zbliżone do zwykłych komód.

Biurko. Po raz pierwszy pojawiła się forma niewielkiego biurka z szafkami wykonanego techniką Boulle'a. Dalszy rozwój stanowi stół z szufladami i nadbudówką - sekretarzykiem, rodzaj dawnego cabinet.

Łoże. Znaczenie, jakie przywiązywano do pokoju sypialnego, wymagało odpowiedniego jego wyposażenia, przy czym łóżko, jako główny mebel, było umieszczone na osi pokoju lub w niszy - alkowie i było bogato ozdobione. Łóżka były z góry osłonięte baldachimem podwieszonym do ściany (tzw. typ a la duchesse) lub opartym na czterech słupkach, całkowicie przykrytych ozdobną materią. Były to jakby domki z bogatych tkanin. Baldachim był zakończony lambrekinem, a na narożnikach umieszczane były strusie pióropusze lub wazy z bukietami sztucznych kwiatów. Tło łóżka w wezgłowie było bogato haftowane. Dość często spotykanym typem było łóżko krótsze, tzw. lit d'ange, z zasłonami spiętymi w węzeł u góry. Zwracamy uwagę na tę nazwę, gdyż był to typ spotykany w polskim meblarstwie XVIII w.

Chodniki wełniane - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

Stół. Stoły nie były w zasadzie nakrywane tkaniną, wobec czego wykonanie ich wymagało ozdobnego traktowania płyty. Wielkie stoły były rzeźbione i złocone. Na płyty używano marmuru, z zastosowaniem niekiedy techniki włoskiej pietra dura, lub drewna, z wyłożeniem różnymi materiałami w technice Boulle'a. Nogi stołów, podobnie jak krzeseł, początkowo były pionowe, bogato rzeźbione, później wygięte. Oprócz tego były wykonywane stoły z gładkimi płytami, na nogach prostych, o skromnej dekoracji rzeźbiarskiej.

Meble do siedzenia. Krzesła i fotele wykonywano w dekoracyjnie rzeźbionym drewnie, stosując wysokie oparcia i poręcze. Nóżki były proste, poręcze lekko wygięte lub proste, rzeźba oparta na motywach architektonicznych. W późniejszym okresie nogi stały się lekko wygięte. Łączniki między nimi miały formę esowatą. Należy dodać dla charakterystyki okresu, ze formy mebli do siedzenia związane były z etykieta dworską. Osobom znajdującym się na najniższym stopniu w hierarchii - służyły jako siedzenia poduszki, kładzione wprost na podłodze, przy czym przepisy przewidywały galony złote dla szlachty, a jedwabne dla mieszczan. Dla wyższych stopniem dworzan były przeznaczone stołki kwadratowe bez oparcia oraz stołki składane. Szczytowym przywilejem w hierarchii było prawo używania krzeseł i foteli; mebli tych było na dworze niewiele. Nowością w czasach Ludwika XVI była kanapa (sofa). Przytaczamy definicję kanapy pochodzącą z 1609 r.: Rodzaj krzesła z oparciem, dość dużego, aby mogły wygodnie siedzieć dwie osoby. W domach mieszczańskich jako siedzenie służyły stołki i zwykłe krzesła jednakowego kształtu, niekiedy rzeźbione. Siedzenie i oparcie w fotelach i krzesłach było wyściełane i obite tkaniną. Jako obicie stosowano tkaninę pokrytą ręcznym krzyżykowym haftem, tzw. petit point, skórę wytłaczaną i brokaty, zwykle z bogata pasmanterią, tj. frędzlami, taśmami itp. Z innych mebli należy wymienić parawany, ekrany do zasłaniania kominka, słupki pod rzeźby i zegary oraz różnej wielkosci złocone konsole przyścienne.

Obszywanie chodników dywanów - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl

źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne