Renesans we Francji
W okresie renesansu zmieniła się we Francji architektura zamku, który przestaje być obronną budowlą, a staje się zamkiem-pałacem. Pierwszą cechą tej nowej formy była regularność założenia i poszukiwanie symetrii, która podkreślano wieżami narożnikowymi. W zasadzie renesans włoski nie miał wpływu na kształtowanie się tego planu. Na ogół starano się o symetryczny prostokątny układ budynków i wyzyskanie miejsca pod zabudowę. W rozwiązaniach zwracano baczną uwagę z jednej strony na sylwetę budynku i jego elewację, z drugiej zaś - na wnętrza renesansowe, a także na tarasy, krużganki, balkony wysokie kominy, okna w dachu itd. Przede wszystkim decydujące dla elewacji i dla wnętrz było rozmieszczenie okien, z których otwierał się szeroki widok na otaczającą okolicę. Klatka schodowa, początkowo umieszczana w wieży, według gotyckiego zwyczaju - w okresie renesansu zostaje włączona do kompozycji wnętrz i umieszczona w jednym z traktów budynku; przeważnie jest dwubiegunowa. Wnętrza małe i duże zostają uszeregowane w jednym ciągu, przy czym pierwsze miejsce w kompozycji zajmuje galeria, umieszczona w skrzydle budynku i stanowiąca najbardziej reprezentacyjne wnętrze.
Amfilada wnętrz nie występuje w małych budowlach, np. w pałacykach myśliwskich, w których do każdego pomieszczenia były oddzielne drzwi z korytarza; rozkład ten wynikał z przeznaczenia budynku dla gości, z których każdy mógł zająć oddzielne pomieszczenie. Przykładem tego może być zameczek La Muette projektu Ducerceau. Nad Loarą zbudowano w XVI w. szereg zamków, znanych na całym świecie jako świetny zespół budowli. Zamek Chambord jest spośród nich najwybitniejszym dziełem architektury renesansu - obronny, a jednocześnie reprezentacyjny, o założeniu ściśle osiowym. Przypomina on zamki średniowieczne z donżonami, ma jednak w sobie nowe, czysto renesansowe elementy przestrzenne: wielkie sale, prostokątne wnętrza wkomponowane w okrągłe wieże oraz interesujące rozwiązanie zdwojonej spiralnej klatki schodowej w centrum kompozycji, po której mogą odbywać się dwa niezależne ruchy - w górę i w dół. Arystokracja feudalna, posiadająca siedziby za miastem, a rozporządzająca duzymi środkami materialnymi, pragnąc wzmocnić swoją pozycję polityczna - buduje własne domy w mieście. Za jej przykładem idzie bogate mieszczaństwo i wysocy urzędnicy królewscy.
Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl
Mieszkanie własne w mieście - był to mniejszy lub większy dom, z dziedzińcem przed domem lub wewnątrz domu, często z własnym ogrodem. Ten typ siedziby znany jest pod nazwą hotel. od sąsiadów i od ulicy oddzielał dom wysoki mur, lub też hotel był zbudowany przy ulicy. dziedzińce były wnętrzami architektonicznymi, z rzeźbami i perspektywami malowanymi na ścianach otaczających dziedziniec. Rozplanowanie pomieszczeń było inne niż w budowanych dotąd domach patrycjatu miejskiego. Skrzydła - oficyny, dotychczas jednotraktowe, ze światłem z dwóch stron, teraz stały się dwutraktowe. Pokoje zaczęto umieszczać w amfiladzie. Klatka schodowa, która była centralnie zakładana naprzeciw wejścia, teraz zajmuje miejsce z boku, stawiąc w dalszym ciągu ważny element kompozycji całości. Centralne miejsce w rozkładzie mieszkania zajmuje salon, o wysokości jednej lub dwóch kondygnacji. Było to wnętrze przeznaczone dla przyjęć, podobnie jak w zamku średniowiecznym hall wejściowy. Po raz pierwszy występuje oddzielna jadalnia - salle a manger. Inne wnętrza również dostosowują się do nowych funkcji wyznaczonych przez życie towarzyskie właścicieli domu.
Charakterystyczne dla domu w tym okresie jest wykorzystanie poddaszy pod wysokimi dachami na sypialnie z oknami umieszczonymi za balustrada. W całym domu panuje atmosfera komfortu i wyrafinowania, co pzrede wszystkim oddziałuje na kompozycję wnętrz i ich urządzenie. Na przykładach rozwiązań francuskich hotels, projektowanych przez wybitnych architektów, możemy stwierdzić jak dalece różnią się one od osiowych założeń zamków bądź od włoskich palazzo. Hotels były formą domów mieszkalnych, które rozwijały się w dalszym ciągu w okresie następnym, klasycyzmu francuskiego. W domach miejskich mniej zamożnych obywateli wnętrza były na ogół bardzo skromne, a ich urządzenie sprowadzało się do nielicznych sprzętów, takich jak: stół, szafa lub dressoir, łóżko i jeden lub dwa stołki do siedzenia. Przechodząc do omówienia elementów budowlanych wnętrz należy jeszcze raz podkreślić poważne różnice, jakie istniały pomiędzy renesansem francuskim a włoskim. Zanotujmy wiec: wysokie dachy i wysokie sterczące w nich skomponowane razem z dachami kominy, szerokie okna, zwłaszcza w południowej części Francji, doprowadzające obficie światło do głębokich wnętrz oraz inny niż we Włoszech materiał budowlany, jakim był kamień, w którym obfitowała każda prowincja Francji.
Chodniki wełniane - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl
źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne