Rokoko we Francji
W wielu opracowaniach okres panowania regenta na tronie francuskim wydzielany jest jako stylowy, a wnętrza i meble z tych czasów określa się jako będące w stylu regencji. W rzeczywistości jednak formy występujące w tym okresie pokrywają się w znacznej mierze ze stylem ludwika XIV i Ludwika XV, a zwłaszcza z tym ostatnim, tak że styl regencji należy raczej uważać za początki rokoka we Francji. Wykonane w tym stylu wnętrza i meble mają jeszcze charakter reprezentacyjny; meble są ciężkie, duże, o symetrycznym układzie dekoracji - stopniowo jednak uzyskują lekkość, wygięte formy, lżejsza dekorację i profilowanie. Wszystko to sprawia, że zaczynają różnic się wyraźnie od mebli w stylu Ludwika XIV. Nazwa rokoko pochodzi od słowa rocaille, które ma związek z architektura skalistych grot i fontann, wprowadzoną jako otoczenie budowli w okresie późnego baroku. Nazwa ta oznacza motyw dekoracyjny, który swymi pozwijanymi formami przypomina muszlę. Włoski krytykowali formy rokoko, utożsamiając je z detalem architektonicznym, którzy uważali za porwany, pełny przesady i dowodzący zniewieściałości artysty. Była to jednak ocena niesprawiedliwa, gdyż styl rokoko dotyczy nie tylko detalu. Lecz wyraża się również w planie domu, a nawet w usytuowaniu budynków i ich otoczenia oraz w ogólnej kompozycji wnętrza. Monumentalne formy budynku ustępują teraz miejsca formom intymnym, małym, czasem wręcz groteskowym, jeśli chodzi o wnętrza i meble. Charakterystyczne rozwiązania z czasów ludwika XIV - amfilada wielkich wnętrz z wielkimi otworami okiennymi i drzwiowymi oraz reprezentacyjne schody, przekryte skomplikowanymi sklepieniami - ustępują miejsca skupisku wnętrz małych, niskich, przytulnych, o przyjemnych, wyszukanych, przeważnie zaokrąglonych formach i o dostosowanych do nich mniejszych wymiarach okien i drzwi. Architektura wnętrz była zewnętrznym wyrazem przełomu, jaki nastąpił w treści życia po wieku absolutyzmu.
Chodniki wełniane - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl
Styl życia górnych warstw społeczeństwa zmienił się zasadniczo. Rozkwitło życie towarzyskie, koncentrując się na przyjęciach w nielicznym gronie, odbywających się w intymnych rokokowych salonikach. Modne wnętrza były wyrazem hasła, które przyświecało ówczesnemu stylowi życia: chez soi - być u siebie - w najwygodniejszym, komfortowym otoczeniu i wśród ludzi z towarzystwa. Duży wpływ na ukształtowanie wnętrza rokokowego miała moda na amatorskie zajmowanie się sztuką. Wszyscy starali się być znawcami, wydawali sądy, mieli gusty i guściki. Nic więc dziwnego, że wnętrze rokokowe było pozbawione wszelkiej sztywności i surowości, nacechowane komfortem i subtelnym wyrafinowaniem. Meble XVIII w. w całej Europie - to dzieła sztuki. Rozwinęło się wówczas zamiłowanie do sztuki Chin i Japonii, z którymi Francja nawiązała stosunki handlowe jeszcze w czasach Ludwika XIV. Dzięki tym kontaktom, do dekoracji rokokowej weszło szereg motywów orientalnych, tym kontaktom, do dekoracji rokokowej, weszło szereg motywów orientalnych, takich jak: maski, egzotyczne ptaki, bożki, smoki i egzotyczne rośliny. Do wytwarzania sprzętów i wykańczania wnętrz zaczęto stosować nowe materiały, również zapożyczone z Dalekiego Wschodu: lakiery, obicia papierowe, a także porcelanę. Porcelana uzyskał szerokie zastosowanie w dekoracji wnętrz, w związku z czym we wszystkich krajach zaczęto zakładać warsztaty i manufaktury porcelany, których wyroby miały wielkie powodzenie. Przechodząc do omówienie elementów budowlanych wnętrz, winniśmy podkreślić przede wszystkim zasadniczą zmianę w stosunku do poprzedniego okresu, polegająca na zmniejszaniu skali szczegółów, odpowiednio zresztą do wymiarów wnętrz. Przekrycie stało się wyraźnie sufitem, o lekkich, nie obciążających ścian formach i dekoracji, maskującej konstrukcję przekrycia. Płynność form wnętrza została wywołana przez zaokrąglenia narożników prostokątnych wnętrz lub przez formy okrągłe w planie oraz przez głębokie fasety, stanowiące przejście od ścian do sufitu. Płaskie sufitu były przeważnie gładkie, jasne w kolorze: malowidła występowały w fasetach bądź w profilach, stanowiących kompozycje sklepień. Ściany wnętrz miały lekkie podziały, których rozwiązanie cechowała równowaga i doskonale wyczute proporcje, przy tendencji do asymetrii. klasyczne podziały z pilastrami i gzymsem o formach wyraźnie rokokowych spotyka się jeszcze w okresie Regencji.
Chodniki sznurkowe - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl
źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne