Rokoko - meble w Niemczech
Do ozdabiania mebli używano w Niemczech tak kosztownych materiałów, jakich nie spotykamy nawet w tej obfitości w meblach włoskich i francuskich. Stosowano wiec w dużych ilościach srebro i złoto, szyldkret, płyty z lapis-lazuli i ametystu oraz drogie forniry. Na całym terytorium Niemiec rzemieślnicy-stolarze osiągnęli wyjątkowo wysoki stopień doskonałości wykonania mebli, a współdziałali z nimi w osiągnięciu niezwykłych efektów złotnicy-cyzelerzy, tapicerzy, lakiernicy i snycerze. Zachowały się cechowe projekty, które wykazują doskonałe opanowanie rysunku i detalu. Stolarze niemieccy wzorowali się na francuskich mistrzach-ebenistach, nie sygnowali jednak swych dzieł i w odróżnieniu od Francji, gdzie mamy długie listy rejestrowanych ebenistów, w Niemczech nazwiska rzemieślników spotykamy wyjątkowo. Wiemy natomiast, ze istniały przodujące stolarskie ośrodki cechowe, jak Mainz, Hamburg i Drezno. W meblarstwie niemieckim występują wyraźne różnice pomiędzy meblami siedzib magnackich i mieszczańskich. Pierwsze były wykonane wprawdzie przeważnie przez niemieckich mistrzów, lecz według obcych wzorów, lub też po prostu kupione za granicą, wobec czego przyczyniły się tylko w nieznacznym stopniu do ugruntowania niemieckiego stylu barokowego i rokokowego. natomiast meble wykonane wg wzorów miejscowych uzyskały ogólną wziętość i popularność. Pomiędzy północnymi, środkowymi i południowymi ośrodkami meblarstwa występowały różnice, zarówno jeśli idzie o materiał, jak i o wykonanie. Na północy panował dąb i polerowany fornir, z dodatkiem na ozdoby obcych materiałów, takich jak: cyna, szyldkret i kość. Na południu stosowano drewno miękkie i drewna ozdobne z intarsjami. Dla Niemiec środkowych typowe były kolorowe intarsje. W okresie rokoka, obok naturalnego drewna barwionego, występowało często lakierowanie w różnych kolorach.
Skrzynia. Forma ta była w zaniku już od czasów baroku, z wyjątkiem wnętrz wiejskich, w których nadal skrzynia stanowi jeden z głównych sprzętów. Jej funkcje przejęły już w baroku głębokie szuflady w szafach, a w początkach rokoka - komody.
Chodniki wełniane - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl
Szafa - stała się nieodzownym akcentem wielkiego barokowego wnętrza. Powiększone zostały jej wymiary, a szczegóły dekoracji utrzymane w wielkiej skali całego mebla. Bryła szafy barokowej ma swoją architekturę, odmienną jednak od renesansowej i nie polegającą na klasycznych kanonach podziału, lecz na wyzyskaniu możliwości materiału. Stolarze okresu baroku z upodobaniem stosowali głębokie profile wielokrotnie ukośnie ścinanie, czyli gierowane, ze środkiem z ułożonego na krzyż, bogato usłojonego i wypolerowanego drewna. Gzyms nad szafą stanowi tzw. kopfsztyk, wieńczący szafę mocnym akcentem. Taki typ szafy, wywodzącej się z Niderlandów, a zwanej hamburską, jest charakterystyczny dla miast Hanzy. Stolarz J. Chr. Senckeisen opisuje ją jako szafę dębową, z bogatą dekoracją snycerską na narożnikach, kapitelach, fryzie i lizenach; dekoracja ta oparta była na motywach liści akantu, owoców, kwiatów i figur. Pozostała część szafy była fornirowana. Charakterystycznym elementem dekoracyjnym była szeroka listwa przymykowa, bogato rzeźbiona, w której otwór na klucze był przykryty rzeźbą obracaną na osi. Szafa stała na wysokich nogach o kształcie kuli. Gzyms szafy był prosty.
Prasa, komoda, sekretarzyk - to sprzęt służący do prasowania bielizny. Umieszczano go w tym okresie na spiralnych nogach. Czasy rokoka przyniosły urozmaicone formy mebli skrzyniowych zwanych: komodą, sekretarzykiem, pulpitem i biurem. Najpopularniejszym meblem mieszczańskim stał się dwu- lub trzyczęściowy sekretarzyk, dający okazję mistrzom stolarskim do wykonania w nim licznych, dowcipnie umieszczonych skrytek. Trzyczęściowy sekretarzyk składał się z komody, pulpitu (ew. z bocznymi szufladami) i szafki, w której środkową część, tzw. tabernaculum, jest właściwą szafką, a po bokach jej są umieszczone dwa rzędy szufladek, otwieranych przez zwolnienie automatycznego zamknięcia po otworzeniu drzwiczek środkowych. Obok takich sekretarzyków spotykamy dwuczęściowe, tj. bez górnej szafki, z pulpitem i umieszczonym na komodzie lub na stoliku o spiralnie toczonych nóżkach.
Stół. Duży stół na toczonych nogach był nieodzowny w wyposażeniu wnętrza mieszczańskiego. Panowała wówczas duża rozmaitość, zarówno jeśli chodzi o konstrukcję, jak i o dekorację stołów. Ponieważ stół był przeważnie nakrywany, uwagę koncentrowano pzrede wszystkim na bogato toczonych, bombiastych nogach. We wnętrzach dworskich stół stanowił jeden z elementów kompletów, do których należały również również krzesła i fotele.
Obszywanie chodników dywanów - w Warszawie - www.wykladzinyotwock.pl
źródło: materiały książka: S. Sienicki – Wnętrza mieszkalne